W porównaniu do innych materiałów tworzywa sztuczne mają wiele zalet. Jedną z wad w przypadku aplikacji w obszarach zagrożonych wybuchem jest ich własność elektroizolacyjna. Z własnością tą wiąże się ryzyko gromadzenia się ładunków elektrostatycznych. Naładowane statycznie w ten sposób tworzywa wyładowują się poprzez powstawanie iskier, które mogą być przyczyną eksplozji w atmosferze wybuchowej, która występuje np. w postaci mieszaniny powietrza z rozpuszczalnikami lub pyłami. W tego typu aplikacjach nie można stosować standardowych tworzyw sztucznych. Aby móc korzystać z zalet tworzyw sztucznych takich jak np. polietylen czy polipropylen w takich zastosowaniach, dodaje się do nich specjalne domieszki sadzy, tak zwanej sadzy przewodzącej.

W ten sposób ich przewodność elektryczna znacznie się poprawia, względnie ich oporność elektryczna znacznie się zmniejsza. Dzięki takim zabiegom można przykładowo w przypadku PE obniżyć jego wytrzymałość na przebicia z 10 16 Ohm do < 10 6 Ohm. Tworzywa zyskują przez to właściwości elektroprzewodzące. Jeżeli dodatkowo zostaną one uziemione, wówczas eliminujemy ryzyko powstawania ładunków elektrostatycznych. Oprócz obniżenia wytrzymałości na przebicia dzięki czarnemu zabarwieniu uzyskuje się doskonałą ochronę przed promieniami UV jak n.p. w przypadku elektroprzewodzącego polietylenu (PE-EL).

Tworzywa elektroprzewodzące SIMONA, posiadające wytrzymałość na przebicia < 10 6 Ohm, zgodnie z dyrektywą ATEX 2014/34/EC mogą być stosowane w urządzeniach i systemach zabezpieczających, jeśli zapewni się im dostateczne uziemienie. Własności mogą być potwierdzone świadectwem odbioru typu 3.1 i są zawarte w karcie technicznej produktu.

Ładunki elektrostatyczne

Zgodnie z normą EN 13463-1 można założyć, że ładunek elektrostatyczny zostaje wyeliminowany, jeśli oporność powierzchniowa materiały wynosi <= 10⁹ Ohm.